PRORRHESIS

PRORRHESIS

Graece πρόῤῥησις, h. e. denuntiatio, ritus in sacris Graecorum, quem Lucianus in Pseudomante, ubi sacrorum ceremonias Alexandri cuiusdam impostoris recenset, tribus ex ordine diebus peractas, describit hisce: Καὶ μὲν εν πρώτῃ πρόῤῥησις ἦν ὥσπερ Α᾿θήνησι τοιαύτη: Εἴ τις Α῎θεος, εἴ τις Χριςτιανὸς, ἢ Ε᾿ πικούρειος, ἥκει κατάσκοπος τȏυ Ο᾿ργίων, φευγέτω, οἱ δὲ πιςτεύοντες τῷ Θεῷ, τελείςθωσαν τύχη τῇ ἀγαθῇ. εἴτ᾿ ἐυθὺς εν ἀρχῇ ἐξέλασις ἐγίγνετο. Καὶ μὲν ἡγείθω λέγων, ἔξω Χριςτιανὸς, τὸ δὲ πλῆθος ἅπαν ἐπεφθέγγετο ἑ ἔξω Ε᾿πικούρειος, Ac primô die Atheniensium ritu denuntiatio fiebat huiusmodi: si quis impius, aut Christianus, aut Epicureus, mysteriorum explorator accessit, discedat. Coeterum qui Deo credunt et parent, sacris feliciter initientur. Sub haec protinus exigebantur, illô praeeunte dicenteque. Foras pellantur Christiani. Tum multitudo acclamabat universa: Foras pellantur Epicurei etc. Nempe τὴν πρόῤῥησιν sequebatur ἐξέλασις, quâ expellebantur, si qui aderant profani: ac proclamabatur, λαοῖς ἄφεσις. Dein, qui praeparati erant μικροῖς μυςτηρίοις et sollennibus purgationibus, ad μακρὰ μυςτήρια, admittebantur. Quos ritus imitati et Christiani olim. Sozom. Histor. Eccl. l. 6. c. 25. Ε᾿πεὶ τοῦ λόγου ἀρχόμενος Ε᾿πιφάνιος------τοὺς ἀμυήτους καὶ βιβήλους ἐξιέναι θύραζε ἐκέλευεν. Quae πρόῤῥησις erat, quâ Gonebantur nondum initiati abscedere e Sacrario, cum Sacramenta aperirentur. Sequebatur hanc itidem ἐξέλασις, et, ut in mentilium sacris proclamabatur λαοῖς ἄφεσις, sic in Christianorum συνάξει, Ite, missa est: quibus verbis Catechumeni, Possessi et Paenitentes dimittebantur, ut observat Bellarminus, laudatus Des. Heraldo Animadversionib. ad Arnobii adv. Gentes l. 2. haecce: Ut ad illud quod dabitur, possint esse paratae. Aliam longe πρόῤῥησιν per Calumniam Christianis impingit Celsus apud Origenem, l. 3.

ubi in Conventibus eorum proclamari solitum ait, Μηδεὶς προσίτω πεπαιδευμένος: μηδεὶς σοφὸς: μηδεὶς φρόνιμος-----ἀλλ᾿ εἴ τις ἀμαθὴς, εἴ τις ἀνόητος, εἴ τις τήπιος, θαῤῤῶν ἱκείτω, Nemo accedat eruditus, nemo saptens, nemo prudens ---- Sed si quis rudis, si quis demens, fidenter adveniat. Quod inde ortum, quia Christiani non solum docebant, aditum ad Regnum caelorum patere omnibus, etiam humilibus, servis, idiotis, rusticis, iisque, quos stultos existimat mundus: Sed et literas, quae ad forensia ac politica officia cum laude obeunda necessariae essent, atque adeo omnem aliam eruditionis partem, quae pietati minus litaret, negligebant: unde identidem a Gentium Sapientibus, rudes, idotae, agrestes etc. audiebant. Vide supra voce Agrestes et infra ubi de Sellulariis opificibus. Vide quoque infra, ubi de veterum Sacris.